Το μαζικό κίνημα των νοσοκομειακών γιατρών σε όλα τα νοσοκομεία της χώρας, που εκφράστηκε με τις μεγαλύτερες συνελεύσεις της τελευταίας δεκαετίας και την κατάθεση από τη συντριπτική πλειοψηφία των γιατρών προγραμμάτων με 2 εφημερίες για τους ειδικούς και 4 για τους ειδικευόμενους, αποτέλεσε την μεγαλύτερη απειλή των τελευταίων χρόνων για το υπουργείο υγείας. Πολύ περισσότερο το επικείμενο εφημεριακό κραχ απειλούσε να τινάξει στον αέρα τη λειτουργία των νοσοκομείων και να γίνει ένα πολύ μεγάλο αγκάθι για την κυβέρνηση του Καραμανλή. Οι νοσοκομειακοί γιατροί είχαν τη δυνατότητα να γίνουν οι σημαιοφόροι ενός πλατύτερου μετώπου ενάντια στην πολιτική της ακρίβειας, των ιδιωτικοποήσεων, των απολύσεων και των δώρων στους τραπεζίτες ξεσηκώνοντας όλους τους κλάδους και τους εργαζόμενους που δίνουν τη μάχη απέναντι στην κυβέρνηση.
Οι κινήσεις του Αβραμόπουλου και της κυβέρνησης έδειχναν τον πανικό τους. Εκεί που μέχρι πριν δεν υπήρχε πρόβλημα ξαφνικά ο υπουργός αναγκάστηκε να παραδεχτεί το «δίκαιο» των αιτημάτων μας, τα κονδύλια ως δια μαγείας βρέθηκαν και μάλιστα με το πράσινο φως του ίδιου του Καραμανλή και μέσα σε δύο βδομάδες αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν δύο φορές. Αυτή η καταρχήν υποχώρηση της κυβέρνησης χωρίς καν να ξεκινήσουν οι κινητοποιήσεις είναι μια πρώτη νίκη των συνελεύσεων και της βάσης των νοσοκομειακών γιατρών που έδειξαν την αποφασιστικότητά τους να δώσουν τη μάχη.
Στην ηγεσία αυτής της μάχης βρέθηκε η αριστερά. Επί δύο χρόνια ο Αβραμόπουλος προσπαθούσε όχι μόνο να αποφύγει τις αυξήσεις και τις προσλήψεις αλλά προσπάθησε πέρυσι να επιβάλει επίδομα εφημερίας έχοντας τη συμφωνία του Τσούκαλου (ΔΑΚΕ) και του Λαοπόδη (ΠΑΣΚΕ). Οι επισχέσεις της προηγούμενης άνοιξης ανέτρεψαν το σκηνικό και το έκτακτο συνέδριο του Ιούνη αποτέλεσε την ταφόπλακα αυτών των σχεδίων. Ταυτόχρονα ο ορισμός της διαπραγματευτικής ομάδας από το συνέδριο έβαζε στο πλάι τον Τσούκαλο και το Λαοπόδη και έδινε την πρωτοβουλία των κινήσεων στην αριστερά και με σημαία τα 1600 ευρώ και τις προσλήψεις άνοιγε το δρόμο για μια κατά μέτωπο σύγκρουση με το υπουργείο και την κυβέρνηση. Το μέτωπο ΑΕΓ-ΑΡΣΙ-ΝΥΣΤΕΡΙ και ενός κομματιού της ΠΑΣΚΕ ήταν αυτό που έδινε τον τόνο και κέρδιζε με συντριπτική πλειοψηφία τις συνελεύσεις.
Δυστυχώς στην πιο κρίσιμη στιγμή η αριστερά επέλεξε το συμβιβασμό με τον Αβραμόπουλο. Με τις ψήφους της ΔΑΚΕ, της ΠΑΣΚΕ και τις ΑΕΓ (ΣΥΝ) το Γενικό Συμβούλιο της 5/11 αποφάσισε την αποδοχή της νέας πρότασης Αβραμόπουλου και την αναστολή των κινητοποιήσεων «ως ένδειξη καλής θέλησης και για να διευκολύνουμε τη διαπραγμάτευση». Ήταν το καλύτερο δώρο για την κυβέρνηση. Την επόμενη κιόλας μέρα, την ώρα που η Αυγή έγραφε «αποδέχονται οι γιατροί την πρόταση του υπ. Υγείας για το ωράριο», ο Αβραμόπουλος έβγαινε ως θριαμβευτής στα κανάλια για να πανυγηρίσει την «ιστορική συμφωνία» μην περιμένοντας καν τις αποφάσεις των συνελεύσεων που υποτίθεται «θα είχαν τον τελευταίο ρόλο». Ο Νοέμβρης αντί για μήνας της σύγκρουσης και των μαζικών κινητοποιήσεων μετατράπηκε σε μήνα «εντατικής διαπραγμάτευσης». Την ώρα που ο Τσούκαλος και ο Λαοπόδης μαζί με τους συνδικαλιστές της αριστεράς θα κάθονται στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων με τον πιο αναξιόπιστο υπουργό (όπως περίτρανα έχει αποδείξει όλα αυτά τα χρόνια) για να καθορίσουν τις λεπτομέρειες και τις εγγυήσεις της κυβέρνησης, η βάση των γιατρών θα περιμένει παροπλισμένη να… ξανακινητοποιηθεί αν η διαπραγμάτευση καταλήξει φιάσκο. Όσο και να ορκίζονται κάποιοι για τη δύναμη των συνελεύσεων και της βάσης στην πιο κρίσιμη στιγμή επέλεξαν να αφοπλίσουν τον κλάδο από το πιο ισχυρό μας διαπραγματευτικό χαρτί που είναι οι κινητοποιήσεις κάνοντας μάλιστα συμμαχία με αυτούς που πριν 6 μήνες ήταν έτοιμοι να αποδεχτούν την επιβολή του επιδόματος εφημέρευσης.
Στην ουσία ο «ρεαλισμός» των αριστερών ηγεσιών αυτό που εκφράζει είναι η υποτίμηση του κινήματος και της βάσης των νοσοκομειακών γιατρών. Οι απόψεις πως μια κατά μέτωπο σύγκρουση τώρα θα έφερνε τη διάσπαση και την ήττα αγνοούν το γεγονός ότι για πρώτη φορά μετά από δέκα χρόνια υπήρξε σε μαζική κλίμακα η αυτοπεποίθηση ότι μπορούμε να κερδίσουμε και πως η μαζική συμμετοχή των ειδικευόμενων έβγαζε μια νέα γενιά γιατρών αποφασισμένη να δώσει τη μάχη μέχρι τέλους. Η μαζικότητα των συνελεύσεων είχε όλα τα φόντα να μετατραπεί σε ένα δυναμικό κίνημα στα νοσοκομεία και στους δρόμους με ομάδες περιφρούρησης, συντονιστικά, καθημερινές συνελεύσεις, πορείες και χάπενινγκς αλλά και με καθολική απεργία αν αυτό ήταν απαραίτητο. Είναι απαράδεκτο οι συνδικαλιστές της αριστεράς να κατηγορούν από το βήμα των συνελεύσεων τον κόσμο γιατί «πρώτη φορά συμμετείχε σε συνέλευση τώρα και που ήταν όλα αυτά τα χρόνια» παραβλέποντας το γεγονός ότι αν δεν είχε κινητοποιηθεί αυτός ο κόσμος ο υπουργός δε θα συζήταγε καν μαζί μας. Η λογική αυτή σημαίνει πως η βάση είναι ο πρωταγωνιστής αλλά μόνο μέχρι ενός ορίου, ξαφνικά οι συνελεύσεις είναι συναισθηματισμός και πρέπει να κάνουν στο πλάι.
Την ίδια ώρα που οι υπόλοιποι εργαζόμενοι στα νοσοκομεία ξεκινούνε κινητοποιήσεις και που το παράδειγμα του Αττικού έδειξε πως αυτός ο συντονισμός είναι εφικτός και αποτελεσματικός, εμείς σταματάμε τον αγώνα. Πολύ περισσότερο που μια σειρά κλάδων συζητούν να ξεκινήσουν απεργία διαρκείας (εκπαιδευτικοί) και άλλοι βρίσκονται ήδη σε κινητοποιήσεις (Δήμοι, Ολυμπιακή, Altec, Ziemens, Λαναράς, λιμάνια, συγκοινωνίες), είχαμε τη δυνατότητα να συντονιστούμε μαζί τους και να γίνουμε η αιχμή του δόρατος απέναντι στην κυβέρνηση. Είναι αστείο να ισχυρίζονται κάποιοι ότι το να ζητάς 1600 ευρώ είναι πρόκληση για τους υπόλοιπους εργαζόμενους, την ώρα που η μάχη των αυξήσεων απέναντι στην ακρίβεια είναι η αυτό που ενώνει όλους τους κλάδους και αποτελεί την πραγματική απάντηση των εργαζόμενων στην κρίση του συστήματος. Η αριστερά δεν μπορεί να αποδέχεται τα επιχειρήματα της κυβέρνησης (περί προνομιούχων στρωμάτων που είναι άπληστα) όταν όλος ο κόσμος καταλαβαίνει πως υπάρχουν τα χρήματα να ικανοποιηθούν τα αιτήματα, όχι μόνο των γιατρών αλλά όλων των εργαζόμενων, αλλά η κυβέρνηση επιλέγει να τα δίνει στους τραπεζίτες.
Η μοναδική αυτή συγκυρία της πιο αδύναμης κυβέρνησης και του πιο μαζικού και αποφασιστικού κινήματος δυστυχώς δεν οδήγησε σε μια κλιμάκωση αλλά σε συμβιβασμό και αφοπλισμό του κινήματος. Η λογική της οικονομίας δυνάμεων και των σταδιακών διεκδικήσεων αγνοεί το γεγονός ότι οι ανατροπές και οι νίκες των εργαζόμενων γίνονται με κινηματικούς όρους την ώρα που έχουμε τη δύναμη και η κυβέρνηση βρίσκεται σε αδιέξοδο όχι μετά από ένα χρόνο που πιθανόν τα πάντα θα είναι διαφορετικά.
Δυστυχώς η αριστερά επέλεξε να είναι ο σοβαρός και υπεύθυνος συνομιλητής του υπουργού ακολουθώντας τις υποδείξεις του Αβραμόπουλου ότι «μπορείται να πείσετε τους συναδερφους σας ότι το συμφέρον τους είναι να δεχτούν την πρόταση» και βγάζοντας στην πράξη την κυβέρνηση από το αδιέξοδο. Η απάντηση της βάσης σε πείσμα της επίσημης αριστεράς αλλά και της αναποφασιστικότητας ενός κομματιού της ριζοσπαστικής αριστεράς (που ενώ διακήρυτε «όλη η εξουσία στις συνελεύσεις» δεν έβαζε καθαρή πρόταση ενάντια στο συμβιβασμό) ήταν σε πολλές περιπτώσεις η απόρριψη της εισήγησης της ΟΕΝΓΕ , ενώ σε άλλες η καταγραφή μιας ισχυρής μειοψηφίας αποφασισμένης να δώσει τη μάχη ως το τέλος. Γι’ αυτό και χρειάζεται να χτίσουμε σε κάθε νοσοκομείο όπως και σε κάθε άλλο εργατικό χώρο τα δίκτυα της βάσης που θα οργανώνουν τις μάχες και θα αποτρέπουν τους συμβιβασμούς των ηγεσιών ξεπερνώντας τους ρεαλισμούς της επίσημης «αριστεράς».
Οι κινήσεις του Αβραμόπουλου και της κυβέρνησης έδειχναν τον πανικό τους. Εκεί που μέχρι πριν δεν υπήρχε πρόβλημα ξαφνικά ο υπουργός αναγκάστηκε να παραδεχτεί το «δίκαιο» των αιτημάτων μας, τα κονδύλια ως δια μαγείας βρέθηκαν και μάλιστα με το πράσινο φως του ίδιου του Καραμανλή και μέσα σε δύο βδομάδες αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν δύο φορές. Αυτή η καταρχήν υποχώρηση της κυβέρνησης χωρίς καν να ξεκινήσουν οι κινητοποιήσεις είναι μια πρώτη νίκη των συνελεύσεων και της βάσης των νοσοκομειακών γιατρών που έδειξαν την αποφασιστικότητά τους να δώσουν τη μάχη.
Στην ηγεσία αυτής της μάχης βρέθηκε η αριστερά. Επί δύο χρόνια ο Αβραμόπουλος προσπαθούσε όχι μόνο να αποφύγει τις αυξήσεις και τις προσλήψεις αλλά προσπάθησε πέρυσι να επιβάλει επίδομα εφημερίας έχοντας τη συμφωνία του Τσούκαλου (ΔΑΚΕ) και του Λαοπόδη (ΠΑΣΚΕ). Οι επισχέσεις της προηγούμενης άνοιξης ανέτρεψαν το σκηνικό και το έκτακτο συνέδριο του Ιούνη αποτέλεσε την ταφόπλακα αυτών των σχεδίων. Ταυτόχρονα ο ορισμός της διαπραγματευτικής ομάδας από το συνέδριο έβαζε στο πλάι τον Τσούκαλο και το Λαοπόδη και έδινε την πρωτοβουλία των κινήσεων στην αριστερά και με σημαία τα 1600 ευρώ και τις προσλήψεις άνοιγε το δρόμο για μια κατά μέτωπο σύγκρουση με το υπουργείο και την κυβέρνηση. Το μέτωπο ΑΕΓ-ΑΡΣΙ-ΝΥΣΤΕΡΙ και ενός κομματιού της ΠΑΣΚΕ ήταν αυτό που έδινε τον τόνο και κέρδιζε με συντριπτική πλειοψηφία τις συνελεύσεις.
Δυστυχώς στην πιο κρίσιμη στιγμή η αριστερά επέλεξε το συμβιβασμό με τον Αβραμόπουλο. Με τις ψήφους της ΔΑΚΕ, της ΠΑΣΚΕ και τις ΑΕΓ (ΣΥΝ) το Γενικό Συμβούλιο της 5/11 αποφάσισε την αποδοχή της νέας πρότασης Αβραμόπουλου και την αναστολή των κινητοποιήσεων «ως ένδειξη καλής θέλησης και για να διευκολύνουμε τη διαπραγμάτευση». Ήταν το καλύτερο δώρο για την κυβέρνηση. Την επόμενη κιόλας μέρα, την ώρα που η Αυγή έγραφε «αποδέχονται οι γιατροί την πρόταση του υπ. Υγείας για το ωράριο», ο Αβραμόπουλος έβγαινε ως θριαμβευτής στα κανάλια για να πανυγηρίσει την «ιστορική συμφωνία» μην περιμένοντας καν τις αποφάσεις των συνελεύσεων που υποτίθεται «θα είχαν τον τελευταίο ρόλο». Ο Νοέμβρης αντί για μήνας της σύγκρουσης και των μαζικών κινητοποιήσεων μετατράπηκε σε μήνα «εντατικής διαπραγμάτευσης». Την ώρα που ο Τσούκαλος και ο Λαοπόδης μαζί με τους συνδικαλιστές της αριστεράς θα κάθονται στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων με τον πιο αναξιόπιστο υπουργό (όπως περίτρανα έχει αποδείξει όλα αυτά τα χρόνια) για να καθορίσουν τις λεπτομέρειες και τις εγγυήσεις της κυβέρνησης, η βάση των γιατρών θα περιμένει παροπλισμένη να… ξανακινητοποιηθεί αν η διαπραγμάτευση καταλήξει φιάσκο. Όσο και να ορκίζονται κάποιοι για τη δύναμη των συνελεύσεων και της βάσης στην πιο κρίσιμη στιγμή επέλεξαν να αφοπλίσουν τον κλάδο από το πιο ισχυρό μας διαπραγματευτικό χαρτί που είναι οι κινητοποιήσεις κάνοντας μάλιστα συμμαχία με αυτούς που πριν 6 μήνες ήταν έτοιμοι να αποδεχτούν την επιβολή του επιδόματος εφημέρευσης.
Στην ουσία ο «ρεαλισμός» των αριστερών ηγεσιών αυτό που εκφράζει είναι η υποτίμηση του κινήματος και της βάσης των νοσοκομειακών γιατρών. Οι απόψεις πως μια κατά μέτωπο σύγκρουση τώρα θα έφερνε τη διάσπαση και την ήττα αγνοούν το γεγονός ότι για πρώτη φορά μετά από δέκα χρόνια υπήρξε σε μαζική κλίμακα η αυτοπεποίθηση ότι μπορούμε να κερδίσουμε και πως η μαζική συμμετοχή των ειδικευόμενων έβγαζε μια νέα γενιά γιατρών αποφασισμένη να δώσει τη μάχη μέχρι τέλους. Η μαζικότητα των συνελεύσεων είχε όλα τα φόντα να μετατραπεί σε ένα δυναμικό κίνημα στα νοσοκομεία και στους δρόμους με ομάδες περιφρούρησης, συντονιστικά, καθημερινές συνελεύσεις, πορείες και χάπενινγκς αλλά και με καθολική απεργία αν αυτό ήταν απαραίτητο. Είναι απαράδεκτο οι συνδικαλιστές της αριστεράς να κατηγορούν από το βήμα των συνελεύσεων τον κόσμο γιατί «πρώτη φορά συμμετείχε σε συνέλευση τώρα και που ήταν όλα αυτά τα χρόνια» παραβλέποντας το γεγονός ότι αν δεν είχε κινητοποιηθεί αυτός ο κόσμος ο υπουργός δε θα συζήταγε καν μαζί μας. Η λογική αυτή σημαίνει πως η βάση είναι ο πρωταγωνιστής αλλά μόνο μέχρι ενός ορίου, ξαφνικά οι συνελεύσεις είναι συναισθηματισμός και πρέπει να κάνουν στο πλάι.
Την ίδια ώρα που οι υπόλοιποι εργαζόμενοι στα νοσοκομεία ξεκινούνε κινητοποιήσεις και που το παράδειγμα του Αττικού έδειξε πως αυτός ο συντονισμός είναι εφικτός και αποτελεσματικός, εμείς σταματάμε τον αγώνα. Πολύ περισσότερο που μια σειρά κλάδων συζητούν να ξεκινήσουν απεργία διαρκείας (εκπαιδευτικοί) και άλλοι βρίσκονται ήδη σε κινητοποιήσεις (Δήμοι, Ολυμπιακή, Altec, Ziemens, Λαναράς, λιμάνια, συγκοινωνίες), είχαμε τη δυνατότητα να συντονιστούμε μαζί τους και να γίνουμε η αιχμή του δόρατος απέναντι στην κυβέρνηση. Είναι αστείο να ισχυρίζονται κάποιοι ότι το να ζητάς 1600 ευρώ είναι πρόκληση για τους υπόλοιπους εργαζόμενους, την ώρα που η μάχη των αυξήσεων απέναντι στην ακρίβεια είναι η αυτό που ενώνει όλους τους κλάδους και αποτελεί την πραγματική απάντηση των εργαζόμενων στην κρίση του συστήματος. Η αριστερά δεν μπορεί να αποδέχεται τα επιχειρήματα της κυβέρνησης (περί προνομιούχων στρωμάτων που είναι άπληστα) όταν όλος ο κόσμος καταλαβαίνει πως υπάρχουν τα χρήματα να ικανοποιηθούν τα αιτήματα, όχι μόνο των γιατρών αλλά όλων των εργαζόμενων, αλλά η κυβέρνηση επιλέγει να τα δίνει στους τραπεζίτες.
Η μοναδική αυτή συγκυρία της πιο αδύναμης κυβέρνησης και του πιο μαζικού και αποφασιστικού κινήματος δυστυχώς δεν οδήγησε σε μια κλιμάκωση αλλά σε συμβιβασμό και αφοπλισμό του κινήματος. Η λογική της οικονομίας δυνάμεων και των σταδιακών διεκδικήσεων αγνοεί το γεγονός ότι οι ανατροπές και οι νίκες των εργαζόμενων γίνονται με κινηματικούς όρους την ώρα που έχουμε τη δύναμη και η κυβέρνηση βρίσκεται σε αδιέξοδο όχι μετά από ένα χρόνο που πιθανόν τα πάντα θα είναι διαφορετικά.
Δυστυχώς η αριστερά επέλεξε να είναι ο σοβαρός και υπεύθυνος συνομιλητής του υπουργού ακολουθώντας τις υποδείξεις του Αβραμόπουλου ότι «μπορείται να πείσετε τους συναδερφους σας ότι το συμφέρον τους είναι να δεχτούν την πρόταση» και βγάζοντας στην πράξη την κυβέρνηση από το αδιέξοδο. Η απάντηση της βάσης σε πείσμα της επίσημης αριστεράς αλλά και της αναποφασιστικότητας ενός κομματιού της ριζοσπαστικής αριστεράς (που ενώ διακήρυτε «όλη η εξουσία στις συνελεύσεις» δεν έβαζε καθαρή πρόταση ενάντια στο συμβιβασμό) ήταν σε πολλές περιπτώσεις η απόρριψη της εισήγησης της ΟΕΝΓΕ , ενώ σε άλλες η καταγραφή μιας ισχυρής μειοψηφίας αποφασισμένης να δώσει τη μάχη ως το τέλος. Γι’ αυτό και χρειάζεται να χτίσουμε σε κάθε νοσοκομείο όπως και σε κάθε άλλο εργατικό χώρο τα δίκτυα της βάσης που θα οργανώνουν τις μάχες και θα αποτρέπουν τους συμβιβασμούς των ηγεσιών ξεπερνώντας τους ρεαλισμούς της επίσημης «αριστεράς».
No comments:
Post a Comment