Τίποτα δεν είναι το ίδιο μετά τη μεγάλη μάχη για το ασφαλιστικό. Οι απεργίες και τα συλλαλητήρια έγιναν ένας νέος σταθμός για το εργατικό κίνημα, όπως και οι πανεργατικές απεργίες ενάντια στο νομοσχέδιο Γιαννίτση που ανάγκασε τον Σημίτη σε υποχώρηση. Μόνο που αυτή τη φορά δεν υπάρχει σύγκριση.
Οι αγώνες της εργατικής τάξης το τελευταίο 4μηνο έφτασαν στο υψηλότερο σημείο (αριθμητικά και ποιοτικά), σε σχέση με όλα τα προηγούμενα χρόνια, αναγκάζοντας ακόμη και «επίσημους αναλυτές» να μιλάνε για τη νέα μεταπολίτευση. Στις 3 πανεργατικές απεργίες απεργούσαν ακόμη και χώροι ασυνδικάλιστοι, ενώ η συμμετοχή σε χώρους όπως η ΔΕΗ, οι Δήμοι, η Τράπεζα της Ελλάδος έσπαγε τα ρεκόρ.
Η διαφορά ήταν ότι σε μια σειρά από κλάδους οι απεργίες έγιναν διαρκείας, ενώ οι πανεργατικές ήταν κορυφές σε ένα μακρύ ποτάμι. Την αρχή έκαναν τα «ευγενή ταμεία» με τους γιατρούς – μηχανικούς – δικηγόρους - δημοσιογράφους να απεργούν ήδη πριν τις 12 Δεκέμβρη και να συνεχίζουν στις 19/12. Τη σκυτάλη πήραν οι κινητοποιήσεις ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις σε Λιμάνια και ΔΕΗ, όπου οι αποφάσεις για απεργίες διαρκείας έδωσαν τον τόνο και καθόρισαν το κλίμα. Οι προσπάθειες της κυβέρνησης να διασπάσει το μέτωπο με παραχωρήσεις κάτω από το τραπέζι έπεσαν στο κενό.
Σε αυτό το κύμα καθοριστικό ρόλο έπαιξαν οι νέοι και οι γυναίκες. Μέχρι πρόσφατα το νέο εργατικό κομμάτι είτε δεν συμμετείχε καθόλου στις απεργίες είτε αναζητούσε χωριστές δικές του. Όμως η ορμή των απεργιών, οι απεργιακές φρουρές, το κατέβασμα στις πορείες στηρίχτηκε σε αυτό το νέο τμήμα της εργατικής τάξης που αποκτά τώρα αυτές τις εμπειρίες και αναζητά συνέχεια.
Η αλήθεια είναι ότι αυτό που εμποδίζει τη συμμετοχή του δυναμικού κομματιού είναι η αλλοτρίωση που νιώθουν οι εργαζόμενοι σε σχέση με τη λειτουργία των συνδικάτων. Η συνδικαλιστική γραφειοκρατία απωθεί όλο αυτόν τον κόσμο από τη ζωή των σωματείων. Δεν εμπνέει μια λειτουργία που μέσα στο χρόνο σημαίνει 1 συνέλευση και εκλογές στην καλύτερη. Αυτή είναι η ζωντανή εμπειρία με ηγεσίες όπως η ΟΕΝΓΕ και η ΕΙΝΑΠ που ακολουθούν ένα διάλογο-παρωδία με το Υπουργείο υγείας, μπλοκάροντας Γενικές Συνελεύσεις και κινητοποιήσεις. Το ίδιο ισχύει και με τη ηγεσία της ΠΟΕΔΗΝ, που μέσα σε κλίμα πανεργατικής έκρηξης, δεν οργάνωσε τίποτα για τη μάχη στα νοσοκομεία και ήταν εμπόδιο στη συμπόρευσή τους με το με το υπόλοιπο εργατικό κίνημα.
Οι ηγεσίες έχουν απομακρύνει τον κόσμο από τα συνδικάτα όχι μόνο με τις γραφειοκρατικές λειτουργίες, αλλά και με την πολιτική τους. Την ώρα που τα νοσοκομεία βράζουν και οι γιατροί βγαίνουν σε επισχέσεις εργασίας για τις εφημερίες, η ηγεσία της ΟΕΝΓΕ αποδέχεται τη σύμβαση Αβραμόπουλου και προχωρά στη σύσταση επιτροπών με το υπουργείο, λες και η κυβέρνηση που λεηλατεί τα ταμεία και ιδιωτικοποιεί την υγεία θα φροντίσει καλύτερη τύχη για τους νοσοκομειακούς γιατρούς.
Και η συνέχεια?
Είναι καθαρό για πολύ κόσμο ότι οι απεργίες για το ασφαλιστικό έκλεισαν λανθασμένα από όλες τις ηγεσίες στο υψηλότερο σημείο της κλιμάκωσης τους, κάτι που δεν αλλάζει με συμβολικές κινήσεις, όπως η πρόταση μομφής ή το δημοψήφισμα. Η πίεση των απεργιών ήταν εκείνη που έκανε το 80% της κοινωνίας να απαιτεί την απόσυρση του «ασφαληστρικού νόμου». Αυτό το ποτάμι έχει μπροστά του νέες απεργιακές μάχες ενάντια σε κάθε προσπάθεια εφαρμογής του νόμου Πετραλιά. Κάθε μια από τις 73 υπουργικές αποφάσεις μπορούν να γίνουν Βατερλώ για την κυβέρνηση. Αυτή τη δυναμική μπορούμε να τη διευρύνουμε και στα μέτωπα των αυξήσεων, των προσλήψεων και των ιδιωτικοποιήσεων, μάχες ήδη ανοιχτές στα νοσοκομεία. Χρειάζεται η Αριστερά και οι αγωνιστές της βάσης να προωθήσουμε τη σύνδεση των μετώπων, ξεπερνώντας τον ψευτορεαλισμό των ηγεσιών. Να οργανώσουμε περιοδείες, κοινές συνελεύσεις όλου του προσωπικού για αυξήσεις, ένταξη στα βαρέα και ανθυγιεινά, προσλήψεις και σταμάτημα των ΣΔΙΤ και των ελαστικών σχέσεων εργασίας. Οι κοινές απεργιακές κινητοποιήσεις γιατρών – νοσηλευτών - λοιπού προσωπικού είναι μονόδρομος.
Η εμπειρία έδειξε ότι το μαχητικό τμήμα της βάσης χρειάζεται να λειτουργήσει οργανωμένα. Όταν μπαίνει σε κίνηση το γρανάζι των χιλιάδων απεργών, παίζει κρίσιμο ρόλο το μικρό γρανάζι της μαχητικής μειοψηφίας που οργανώνει κάθε βήμα, πιέζει τις ηγεσίες και αντιστέκεται στις υποχωρήσεις. Τέτοιες πρωτοβουλίες της βάσης σπάνε τα στεγανά των παρατάξεων που είναι οργανωμένα ως εκλογικοί μηχανισμοί στα συνδικάτα. Αγωνιστές από όλο το φάσμα της αριστεράς ενώνονται σε τέτοιες κινήσεις, γιατί συσπειρώνονται με βάση την οργάνωση του αγώνα, το άπλωμα και το συντονισμό της δράσης σε όλους τους χώρους και όχι με ιδεολογικά κριτήρια.
Αυτή η ανάγκη είναι μεγαλύτερη όσο ποτέ άλλοτε στα νοσοκομεία. Τα Νυστέρι σας καλεί στην εργατική σύσκεψη που οργανώνει η Εργατική Αλληλεγγύη στις 20 Απριλίου, για να συζητηθούν οι εμπειρίες και να προχωρήσουν οι προσπάθειες των κινήσεων και εντύπων βάσης που όλοι χρειαζόμαστε για τη συνέχεια αυτού του νέου εργατικού κινήματος.
No comments:
Post a Comment